| Sophiastrand ecologie | |
|---|---|
| Dijkvak | Sophiastrand |
| OM werkproces stap | c) Ecologie |
Zandhonger
Sinds de aanleg van de Oosterscheldekering leidt de Oosterschelde aan zandhonger. De afsluiting van de zeearm leidt sinds 1986 tot afname aan de oppervlakte aan slikken en schorren. De verwachting is dat deze afname nog geruime tijd zal doorgaan: recente schattingen gaan ervan uit dat in 2060 de kleine, veelal smalle schorren nagenoeg geheel verdwijnen zijn en dat van de grotere schorren forse delen verdwijnen.
Het slik ter hoogte van het Sophiastrand behoort tot het habitattype 'Grote ondiepe kreken en baaien'. Het slik vlak voor het strand is ecologisch gezien weinig interessant: het betreft de hoogst gelegen en meest verstoorde deel. Er werd dus geen kwaliteitsverlies voorzien als gevolg van de zandsuppletie.
In de autonome ontwikkeling neemt het areaal slikken in de Oosterschelde Deze afname wordt bij het Sophiastrand tegengegaan door de bijdrage van het geërodeerde zand aan het ontstaan van nieuw slik. Op den duur verdwijnt door erosie het opgebrachte zand namelijk weer richting geul en een deel van het gesuppleerde strand- en duingebied zal in slik veranderen, zodat het areaal van habitattype zich op autonome wijze herstelt.
De View-Navigation (VN) pagina's.
