Kweekproces kokkelbodemcultuur

Uit de Nederlandse wateren worden twee soorten kokkels voor consumptie aangewend: de gewone kokkel (Cerastoderma edule) en de brakwaterkokkel (Cerastoderma glaucum). Tot 2005 werden kokkels werden voornamelijk mechanisch gevist in de Waddenzee. Sindsdien is alleen handmatige visserij op kokkels toegestaan (zie figuur 1).

Figuur 1: Het vistuig van een handkokkelaar.

Belangrijk punt bij de kweek van kokkels, en bij organismen in het algemeen, is de kwaliteit en herkomst van het uitgangsmateriaal (zaaigoed). Kokkelbroed is nog niet commercieel beschikbaar vanuit broedhuizen (hatcheries) en moet dus uit het wild komen. In verschillende gebieden van Westerschelde en Waddenzee kan er sprake zijn van een aanzienlijke broedval van kokkels. Maar de hoeveelheden en plaatsen verschillen sterk van jaar tot jaar.
Buitendijkse kweek van kokkels vindt nog niet plaats op commerciële schaal. In binnendijkse pilots zijn de mogelijkheden voor kokkelkweek onderzocht. Zo heeft Stichting Zeeschelp in 2007 experimenten in gebied plan Tureluur in de Zuidkust van Schouwen uitgevoerd met gewone en brakwaterkokkels. Wisselende zoutgehaltes en algensamenstelling in het gebied zorgden voor sterfte en zeer beperkte groei. Het experiment is dus niet doorgezet. Op Texel, in polder de Wassenaar is vanaf 2016 een pilot gestart naar de binnendijkse kweek van kokkels in zogenaamde raceways.

Wat betreft buitendijkse bodemkweek zijn er nog veel kennisvragen. Een aantal van deze vragen, zoals zaaidichtheid zijn onderzocht in het RAAKPRO-project Zilte Productie, waarin kokkels op de bodem zijn gekweekt in het Veerse Meer.

Kweekproces kokkelbodemcultuur

Zie ook